Mikstury z potworków: ===== Wraz z aktualizacją z dnia 24.05.2022 r. wszyscy uzdrowiciele z miast otrzymali nowy asortyment uzdrawiający. Zawartość sklepów wszystkich uzdrowicieli jest taka sama, co pozwala na swobodniejszy dostęp do mikstur uzdrawiających, niezależnie od etapu gry w jakim się znajdujemy. Mięso peklowane metodą suchą, poprzez nacieranie, wędzone i pieczone z dodatkiem naturalnych przypraw. Barwa mięsa brunatno-ciemna świadczy o długim procesie pieczenia co sprawia że karkówkę można długo przechowywać bez utraty walorów smakowych Charakter mięsa podkreśla swojski smak i aromat wędzonki Cały kawałek waży ok 2 kg WYBIERZ WAGĘ ORAZ ILOŚĆ - Mięso halal. Odkryj szeroki wybór mięsa i przetworzonej żywności z certyfikatem Halal w naszym sklepie. Ciesz się spokojem ducha, który daje świadomość, że Twoje jedzenie spełnia surowe normy Halal. Kup teraz, aby cieszyć się pysznymi i kulturalnymi doznaniami kulinarnymi. Odwiedzając sklep online LIDL i sklep stacjonarny możesz kupić mięso z gazetki. Jeżeli nie wiesz, gdzie jest dostępne mięso LIDL gazetka online listopad 2023 czy w sklepie stacjonarnym, sprawdź jakie opinie napisali użytkownicy. Znajdziesz tam informacje o dostępności, cenach i wadach oraz zaletach. skup bydła, sprzedaż bydła, bydło, podroby wołowe, wołowina, ćwierci wołowe, rzeźnik, rzeźnia, ubój bydła, ubojnia bydła. 06-120 Skórznice, Skórznice 32. 504 004 029. więcej. Dziczyzna Lublin - Zakłady i sklepy mięsne w Lublinie oferujące dziczyznę (mięso z dzika, sarny i zająca). Dịch Vụ Hỗ Trợ Vay Tiền Nhanh 1s. Dołączył: 2012-07-01 Miasto: Warszawa Liczba postów: 632 12 sierpnia 2013, 18:19 Mam sprzeczne podejście do mięsa. Raz mam na nie ochotę, raz mnie obrzydza widząc co się dzieje za ladą w sklepie...:/ Doszło do tego, że mięso zjem tylko w knajpie, zanim zobaczę je przed zrobieniem (co jest paradoksem, bo przygotowanie może być równie nieciekawe). Nie mam w swojej okolicy żadnego sklepu "poleconego", widzę tylko brzydkie i stare kawały mięcha, którego nie dałabym psu, bo wygląda jak zepsute. Zdarzało mi się kupować paczkowane mięso drobiowe (głównie w marketach), ale co do tego również nie jestem powiedzieć gdzie kupujecie mięso? Albo jak odróżnić sklep, który sprzeda mi coś świeżego? A może najzwyczajniej kupować paczkowane, na których jest data przydatności? wdowaa21 12 sierpnia 2013, 18:24 No ja kupuję tylko paczkowane z datą, np w biedronce kurczaka :) Dołączył: 2012-05-13 Miasto: Guildford Liczba postów: 10538 12 sierpnia 2013, 18:25 Świeże mięso przede wszystkim nie powinno mieć zapachu 'mięsa' tych w paczkach lepiej nie kupowac...Dobre mieso jesli chodzi o markety jest w intermarche. Dołączył: 2013-04-15 Miasto: Warszawa Liczba postów: 2902 12 sierpnia 2013, 18:26 ja kupuje paczkowane w lidlu i biedronce głównie Dołączył: 2011-07-03 Miasto: Toruń Liczba postów: 1374 12 sierpnia 2013, 18:27 Najczęściej prosto z uboju, zawsze w domu rodzice mają pełną zamrażarkę albo wieprzowiny, albo indyka. Dołączył: 2012-09-03 Miasto: Rumia Liczba postów: 2051 12 sierpnia 2013, 18:28 ja kupuję tylko mięso w auchanie, tam jest taki przemiał, że mięso nigdy nie leży tylko na bierząco schodzi, zawsze trafiam na świerze mięso i nie mam wątpliwości nad jego jakością Dołączył: 2011-07-12 Miasto: Miasteczko Liczba postów: 5752 12 sierpnia 2013, 18:30 - jedna osoba pracowała w firmie gdzie produkowali kiełbasy i właśnie najlepsze słali do biedronki- druga pracowała przy mięsie surowym, mielonym i tak samo jak z kiełbasąja kupuje tam, albo w takim lokalnym sklepiku, który ma bardzo dobrą opinię, ale olbrzymie kolejki ataanvarne 12 sierpnia 2013, 18:32 Nigdy nie kupuję paczkowanego mięsa, czy mięsa w supermarketach, tam to dopiero robią z nim staram się kupować mięso w sklepie firmowym z wędliną prosto z masarni. Dołączył: 2012-07-01 Miasto: Warszawa Liczba postów: 632 12 sierpnia 2013, 18:35 No właśnie i 2 sprzeczne opinie. Jedni polecają paczkowane, niektórzy całkowicie nie polecają. I bądź tu mądrym Dołączył: 2011-07-12 Miasto: Miasteczko Liczba postów: 5752 12 sierpnia 2013, 18:37 No właśnie i 2 sprzeczne opinie. Jedni polecają paczkowane, niektórzy całkowicie nie polecają. I bądź tu mądrym hmmm też wolę prosto z masarni, ale jeżeli miałabym wybierać mięso z np auchan lub biedronki - wolałabym te drugie To, że jest możliwe połączenie tradycyjnego bazaru z food truckami widać na targowisku Niedźwiedzia u zbiegu ul. Legnickiej i Niedźwiedziej. W miejscu, gdzie przez lata stał blaszany płot pojawiły się samochody z kulinarną ofertą. Na placu można zrobić zakupy lub przyjść na szybki lunch w pracy albo przekąskę, czy spotkać się ze znajomymi. – Wprowadzamy w życie pomysł na ożywienie miejskich targowisk – podkreśla Edyta Niebiańska z Biura Rozwoju Gospodarczego UM Wrocławia i dodaje: – Pierwszym targowiskiem jest Niedźwiedzia, gdzie jego zarządca Zrzeszenie Handlu i Usług sporo już zainwestował, aby poprawić wizerunek zajmowanego przez kupców terenu, a to dopiero początek. Targowisko Niedźwiedzia, źródło: UM Wrocławia Miasto pomaga rozszerzyć ofertę handlową, bo chce by targowiska sprzyjały integracji mieszkańców. – Szczególnie zależy nam na gastronomii mobilnej, gdzie będą mogli spotkać się mieszkańcy czy pracownicy okolicznych biur. Miejsce ma być przyjazne rodzinom z dziećmi oraz czworonogim pupilom. W planach są imprezy plenerowe i strefa Beach Baru. Targowisko ma sprzyjać integracji osiedlowej społeczności – dodaje Zuzanna Morska, BRG UM Wrocławia. Na placu można kupić warzywa, owoce, produkty garmażeryjne, mięso i wędliny oraz zjeść lody czy skorzystać z usług krawieckich. Odnowione targowisko Na targowisku wykonane zostały prace porządkowe. W alejkach postawiono nowe zadaszenia. Kontenery handlowe zostały odmalowane, a te najstarsze wymieniono na nowoczesne i funkcjonalne stoiska. Targowisko Niedźwiedzia, źródło: UM Wrocławia – Wiele się u nas zmieniło. Pawilony w 80 procentach mamy już nowe. Postawiliśmy nowy kontener sanitarny, wymieniliśmy instalację elektryczną i wodno-kanalizacyjną. Przed nami jeszcze wiele pracy ale zmiany są już widoczne i cieszą zarówno kupujących jak i sprzedających – wylicza Mirosław Posłuszny, zarządca targowiska Niedźwiedzia a zarazem prezes Zrzeszenia Handlu i Usług we Wrocławiu. Targowisko Niedźwiedzia, źródło: UM Wrocławia Food trucki na targowisku Niedźwiedzia Obecnie na terenie targowiska znajdują się trzy food trucki, które oferują smaczne i różnorodne menu w przyjaznej dla kieszeni klientów cenie. Znajdziemy tam: Coś dobrego – makarony, zapiekanki, sałatki, Epoka Lodowcowa – Lody naturalne, Black & Yellow – burgery, Wkrótce w ofercie będą: Mega naleśniki u Gosi – naleśniki, Sushi truck – japońskie smaki, Ciepła klucha – tradycyjne ręcznie robione kluski śląskie z dodatkami. Źródło: UM Wrocławia Zainteresowani współpracą z targowiskiem Niedźwiedzia mogą się kontaktować z zarządcą placu tel. 601 727 995 lub z Biurem Rozwoju Gospodarczego UM Wrocławia tel. 71/ 777 78 17, 71 777 86 41. Czytaj także: Ryneczek Jemiołowa – otwarcie nowego targowiska [ZDJĘCIA] Nadodrze: Targowisko – ul. Ptasia Z tego powodu Eskimosi od dawna obawiają się jedzenia niedźwiedzia polarnego, ale wcześni badacze Arktyki przekonali się o tym na własnej skórze. Spożycie wątroby może spowodować zatrucie witaminą A, znane jako ostra hiperwitaminoza A. Powoduje to wymioty, wypadanie włosów, uszkodzenie kości, a nawet nazywa się mięso z niedźwiedzia?Czy mięso niedźwiedzia jest jadalne? Gatunek—— możesz jeść niedźwiedzia brunatnego? Niektóre rodzaje dziczyzny mają złą reputację ze względu na walory smakowe. Na przykład wielu myśliwych unika mięsa niedźwiedzi. Jednak większość myśliwych, którzy jedzą niedźwiedzie czarne i brunatne/grizzly, twierdzi, że mięso jest zwykle dobre lub bardzo dobre, chyba że zwierzę żywi się czego ma się mięso niedźwiedzia? Wiosna kontra jesień: Jak więc smakuje niedźwiedź czarny? Jest podobny do dziczyzny, tylko słodszy. I podobnie jak dziczyzna jest głębsza czerwień niż wołowina, o konsystencji przypominającej wieprzowinę, choć pytaniaCzy można kupić mięso niedźwiedzia?Czy mięso niedźwiedzia dobrze smakuje?Niedźwiedzie są wszystkożerne, więc ich mięso smakuje jak ostatni posiłek. W porządku, jeśli ostatnio jedli jagody. Ale jeśli jadły, powiedzmy, łososia, ich tłuszcz nabierze rybiego smaku. „Kiedy to ugotujesz”, mówi Shaw, „będzie jak odpływ w upalny dzień”. smakuje mięso łosia?Smak mięsa łosia jest podobny do wołowiny. Jest jednak chudszy niż wołowina i delikatny, jeśli jest odpowiednio przygotowany. Mięso łosia jest aromatyczne i ma niską zawartość tłuszczu, więc jest idealne dla tych, którzy chcą zmniejszyć zawartość tłuszczu w swojej diecie. Ma bogaty, ale łagodny smak, dzięki czemu można go stosować w prawie każdym przepisie zamiast kupowanie mięsa łosia jest legalne?Czy możesz kupić łosia?Czy mięso niedźwiedzia jest bezpieczne do jedzenia?Mięso niedźwiedzia może sprawić, że będziesz bardzo chory. Jako wszystkożerne niedźwiedzie często przenoszą larwy paskudnego pasożyta Trichina spiralis. Spożywanie niedogotowanego mięsa niedźwiedziego może powodować włośnicę, która może powodować poważne choroby, a nawet śmierć u ludzi. Pomiń średnio wysmażony stek z jedzenie niedźwiedzia jest niebezpieczne?Mięso niedźwiedzia może sprawić, że będziesz bardzo chory. Jako wszystkożerne niedźwiedzie często przenoszą larwy paskudnego pasożyta Trichina spiralis. Spożywanie niedogotowanego mięsa niedźwiedziego może powodować włośnicę, która może powodować poważne choroby, a nawet śmierć u ludzi. Dlatego niedźwiedź najczęściej gotuje się w gulaszu, chili, duszeniach lub w dobrze ugotowanej mięso niedźwiedzia smakuje jak wieprzowina?Fall: Jak więc smakuje czarny niedźwiedź? Jest podobny do dziczyzny, tylko słodszy. I podobnie jak dziczyzna jest głębsza czerwień niż wołowina, o konsystencji przypominającej wieprzowinę, choć gruboziarnistą. Smak mięsa niedźwiedzia wiosennego jest również raczej łagodny, ponieważ, z pewnymi wyjątkami, prawie nie zawiera niedźwiedź jest szkodliwy?Najbardziej niebezpieczne są niedźwiedzie grizzly i polarne, ale niedźwiedzie brunatne euroazjatyckie i czarne niedźwiedzie amerykańskie również atakują ludzi. Niektóre gatunki od czasu do czasu niszczą zwierzęta gospodarskie, a niektóre niedźwiedzie, takie jak niedźwiedzie azjatyckie i amerykańskie, mogą niszczyć owoce lub inne uprawy, zwłaszcza możesz mieć łosia jako zwierzaka?Łosie są klasyfikowane jako zwierzęta dzikie, nawet jeśli są komercyjnie hodowane w niewoli. Większość stanów posiada rejestr wszystkich hodowców łosi; niektóre wymagają licencji na hodowlę łosi i innych gatunków dzikich kupowanie mięsa niedźwiedzia jest legalne?Jaka jest różnica między niedźwiedziem czarnym a niedźwiedziem brunatnym?Czarne niedźwiedzie występują w wielu odcieniach brązu, a nawet odcieniach błękitu i bieli. Niedźwiedzie brunatne wahają się od ciemnego brązu do jasnego blondu. W porównaniu do niedźwiedzia czarnego (Ursus americanus), niedźwiedzie brunatne (Ursus arctos) są zwykle większe, mają bardziej wydatny garb barkowy, krótsze, bardziej puszyste uszy i dłuższe, prostsze smakuje niedźwiedzie mięso?Fall: Jak więc smakuje czarny niedźwiedź? Jest podobny do dziczyzny, tylko słodszy. I podobnie jak dziczyzna jest głębsza czerwień niż wołowina, o konsystencji przypominającej wieprzowinę, choć gruboziarnistą. Smak mięsa niedźwiedzia wiosennego jest również raczej łagodny, ponieważ, z pewnymi wyjątkami, prawie nie zawiera nie możesz kupić mięsa jelenia w sklepach?Dlaczego nie możesz kupić mięsa jelenia w sklepach?Czy mięso niedźwiedzia nazywa się dziczyzną?W najprostszych słowach mięso niedźwiedzia nazywa się niedźwiedziem. Wcześniej należała do kategorii „dziczyzny” (mięso dziczyzny). Ale teraz dziczyzna odnosi się przede wszystkim do mięsa jelenia, antylopy i łosia. Mięso niedźwiedzia nie jest tak czerwone jak mięso z dziczyzny czy bydła, ale jest znacznie ciemniejsze niż mięso hodowla łosia się opłaca?Rodzina hodowlana w Kolorado od prawie dwóch dekad udowadnia, że ​​hodowanie łosi na ich farmie dzikich łosi na rynek komercyjny jest bardziej opłacalne niż tradycyjna hodowla zwierząt. Zwierzęta te są tak bliskie udomowienia, jak prawdopodobnie pojawią się łosie. Najpierw nie wiedziałem, że takie miejsce na Ziemi w ogóle istnieje. Potem byłem przekonany, że dostęp do niego mają tylko wybrani – naukowcy i ludzie nieprzeciętnie bogaci. Na końcu jednak w wyniku zbiegu okoliczności wsiadłem do pociągu, który po 5 dniach zatrzymał się na ostatniej stacji przed Oceanem Arktycznym i sam znalazłem się w Churchill – mieście niedźwiedzi polarnych. Przed wyjazdem do Kanady grzebałem w sieci szukając najciekawszych miejsc do zobaczenia w trakcie tej podróży. Trafiłem wtedy na wzmiankę o miasteczku na północy kraju, odciętym od świata, które jest najlepszym miejscem do obserwacji niedźwiedzi polarnych na naszej planecie. Totalnie podpaliłem się, żeby zobaczyć to miejsce. Kopiąc jeszcze głębiej okazało się jednak, że jak to obecnie często bywa, taka perełka nie jest dostępna dla wszystkich, ot tak. Nie dochodzi tam żadna droga dla samochodów, samoloty są bardzo drogie, a pakiety turystyczne zawierające przelot, zakwaterowanie i wyprawy obserwacyjne zaczynają się od kilku tysięcy dolarów. Za najlepsze opcje trzeba zapłacić nawet 10 000 dolarów kanadyjskich, czyli około 30 000 zł za tygodniowy pobyt. Na żadnej ze stron, które przeglądałem nie znalazłem choćby wzmianki o linii kolejowej, która tam dociera i opcji zobaczenia dzikiej przyrody niskobudżetowo lub na własną rękę. Dlatego wrzuciłem Churchill na listę miejsc do zobaczenia „kiedy już będę bogaty” i zapomniałem o całej sprawie, żeby niepotrzebnie tego nie rozpamiętywać. W wyniku zbiegu okoliczności i całej przygody z kupowaniem biletu na pociąg w Toronto, którą opisywałem w poście Kolej Transkanadyjska, odkryłem jednak, że do Churchill dociera najprawdziwszy ekspres polarny, który mknąc prawie 2000 km przez dziką tajgę kończy swój bieg na brzegu Oceanu Arktycznego. Moje marzenia stały się realne i postanowiłem zrobić wszystko żeby je zrealizować. Jak zwykle robiłem to na wariackich papierach. Nie wiedziałem, czy na miejscu można od tak, samemu, dotrzeć do miejsca skąd (być może) uda się dostrzec w oddali niedźwiedzie bez wykupywania wycieczki za kilka tysięcy dolców. Nie wiedziałem też czy uda mi się znaleźć nocleg w cenach, które byłyby w moim zasięgu (internet mówił, że będzie ciężko). Wiedziałem za to, że pogoda w najbliższych kilku dniach ma być okropna i raczej nie będę miał też okazji zobaczyć zorzy polarnej na co po ciuchu liczyłem, a co stanowi jedno z moich największych niespełnionych marzeń. Mój plan minimum był prosty. Jeżeli noclegi i przewodnicy będą super drodzy zwiedzę miasto i mając do dyspozycji cały dzień udam się na samotną wędrówkę wzdłuż brzegów zatoki. Będę liczył na łut szczęścia, że uda mi się, choćby z daleka, zobaczyć niedźwiedzia polarnego. Następnie wsiądę do tego samego pociągu, którym tam dotarłem, a który odjeżdżał z powrotem do „cywilizacji” dopiero wieczorem. 26 listopada 2015 roku o wschodzie słońca wysiadłem z pociągu na stacji Churchill nie wierząc, że udało mi się dotrzeć do tego miejsca. Wbrew wszelkim prognozom pogoda była cudowna. Błękitne niebo, słońce, wiatr całkiem do zniesienia. I chociaż temperatura powietrza była ekstremalnie niska, około -25 stopni poniżej zera, po wyjściu z pociągu czułem się jak młody bóg. Wcześniej założyłem na siebie prawie wszystkie ubrania jakie miałem w plecaku. 4 koszulki, polar, kurtkę, dwie pary szmacianych rękawiczek, dwie pary najgrubszych skarpet. Dziury w spodniach i butach, które „zarobiłem” w trakcie ostatniego tygodnia, załatałem srebrną taśmą, żeby wiatr nie wciskał się nimi pod poszczególne warstwy odzieży. W planie miałem też zakleić nią odcinek od butów do kolan tworząc w ten sposób nieprzemakalne, prowizoryczne stuptuty. Pierwsze spojrzenie na okolicę wprawiło mnie w zachwyt. To wyglądało jeszcze lepiej niż „Przystanek Alaska”. Kilkadziesiąt domów, jedna szeroka droga i kilka dochodzących do niej ulic. Cisza i spokój przecięte jedynie chwilowym rykiem skutera śnieżnego, który minął mnie z naprzeciwka. Z zachwytu wyrwał mnie katar, który zaczął zmieniać się w moim nosie w bryłki lodu. Ruszyłem „w miasto” w poszukiwaniu informacji. Okolica była podejrzanie pusta. Centrum Turystyczne było zamknięte do odwołania. Podobnie kilka kwater, które wcześniej zaznaczyłem sobie na mapie jako możliwie najtańsze. Wróciłem więc na stację kolejową podpytać o sytuację dyżurnego ruchu. I tutaj na pytanie o możliwość zobaczenia w okolicy niedźwiedzi dostałem odpowiedź jak obuchem w głowę. – Sezon oficjalnie skończył się 17 listopada. Turyści dawno wyjechali, agencje organizujące wyprawy i kwatery są pozamykane, a niedźwiedzie są już w zatoce i polują na foki. Jeżeli jednak jakieś ostatnie sztuki kręcą się w okolicy to tylko jeden człowiek może spróbować je wytropić – usłyszałem i dostałem do ręki ulotkę z adresem i numerem miejscowego przewodnika. – Szanse są marne, ale próbuj. Dotarłem pod zapisany adres i wszedłem do niewielkiego sklepiku z zimowym sprzętem. – Dzień dobry. Jest tu kto? – zawołałem po wejściu do pustego pomieszczenia. – Już idę! – Usłyszałem odpowiedź i po chwili ujrzałem młodego chłopaka, na oko dwudziestoparoletniego, zmierzającego w moją stronę. – Szukam człowieka z tej ulotki, tropiciela niedźwiedzi – zdradziłem od razu cel swojej wizyty. – No to dobrze trafiłeś. To ja. Mam na imię Remy! – odpowiedział z uśmiechem. – Co mogę dla ciebie zrobić? – Pewnie cię nie zaskoczę. Chciałbym zobaczyć niedźwiedzia polarnego. Jest jeszcze na to jakakolwiek szansa? – Hmmm, będzie ciężko… Niedźwiedzie polarne to zwierzęta, których okres największej aktywności przypada zimą. Wtedy to polują na lodowych krach Oceanu Arktycznego na foki, wędrują, rozmnażają i generalnie dobrze się bawią. W okresie letnim misie spędzają czas mniej aktywnie, na lądzie, czekając aż zatoki zamarzną ponownie i będą mogły udać się na kilkumiesięczną, foczą wyżerkę. W okolicy Churchill do Zatoki Hudsona, która stanowi część Oceanu Arktycznego, wpływa więcej słodkiej wody z rzek niż w innych miejscach w okolicy. A słodka woda zamarza szybciej niż słona. Dlatego właśnie zatoka pokrywa się lodem w tym miejscu jako pierwsza. A niedźwiedzie instynktownie to wiedzą. I dlatego właśnie to tutaj, w okolicy miasteczka, pojawiają się co roku, wiedząc, że lada dzień będą mogły po lodowych krach udać się wgłąb akwenu i rozpocząć wielkie polowanie. Smaczku dodaje też fakt, że niedźwiedzie polarne w przeciwieństwie do swoich kuzynów żyjących w lasach, nie boją się człowieka i traktują go jak każde inne mięso, chociaż drugiego sortu (prima sort to foki). Dlatego w okresie wędrówek niedźwiedzi miasto jest czymś w rodzaju twierdzy. Nie wolno wypuszczać się samemu poza teren zabudowany, a okolicę patroluje specjalna służba odpowiedzialna za niedźwiedzie, która odstrasza je od miasta. Także z powodu niedźwiedzi mieszkańcy sprowadzają koleją do Churchill samochody, mimo, że nie bardzo jest gdzie nimi jeździć – jest to bowiem najbezpieczniejszy sposób poruszania się po okolicy. W rejonie Churchill mieszka około 700 niedźwiedzi polarnych, a w samym miasteczku 900 ludzi. Pewnie gdyby misie wydały im walną bitwę ciężko byłoby je pokonać. Na szczęście raczej należą one do grupy samotników. Zazwyczaj zatoka zamarza w okolicy miasteczka w październiku lub na początku listopada. To wtedy misie rozpoczynają swoją wędrówkę i wtedy liczne agencje organizują wyprawy obserwacyjne, zazwyczaj specjalnymi autobusami terenowymi. Oficjalny koniec sezonu przypada na dzień 17 listopada i w normalnych warunkach w dzień, w którym pojawiłem się w Churchill, 26 listopada, nie byłoby już nawet widać śladów niedźwiedzi. W tym roku jednak zatoka zamarzła znacznie później niż dzieje się to zazwyczaj i niedźwiedzie wyruszyły na polowanie również nieco później. Jak powiedział mi Remy istniała w związku z tym szansa (niewielka, ale zawsze szansa), że w okolicy znajdują się ostatnie osobniki, którym nie spieszyło się na wędrówkę tak bardzo. Odpowiedziałem, że nawet jeżeli istnieje 1% szans, chciałbym spróbować. – Zróbmy tak. Przyjdź tutaj z powrotem za dwie godziny. Jeżeli znajdą się jeszcze jacyś turyści to wezmę was za 150 dolców od łebka, na 4-godzinny objazd po okolicy. W tym czasie dowiem się też gdzie ewentualnie możemy złapać jakiś trop. Jak nikt więcej się nie zgłosi to raczej nie będę mógł cię zabrać – dla jednej osoby organizacja takiego wypadu jest dla mnie kompletnie nieopłacalna. Mam nadzieje, że rozumiesz. Miałem trochę czasu, więc ruszyłem na poszukiwania ewentualnego noclegu. Większość hoteli i guest house’ów była zamknięta na cztery spusty, ale udało mi się zlokalizować jedno miejsce, które jeszcze działało – „Iceberg Inn”. W sezonie za noc trzeba zapłacić tu około 300 dolarów, ale, jako że byłem prawdopodobnie ostatnim i jedynym obecnie gościem hotelu, właściciel zaproponował mi przytulny pokój za 60 dolarów. Obiecałem dać znać ostatecznie za półtorej godziny i udałem się na obchód okolicy. Stacja benzynowa. Stałem nad brzegiem oceanu i wpatrywałem się w zamarzniętą zatokę ważąc w myślach wszystkie „za” i „przeciw” pozostania w Churchill na kolejne trzy dni. Opcji pośrednich nie było, bo pociąg kursuje tutaj tylko dwa razy w tygodniu. Mróz doskwierał tak mocno, że nie dało się zbyt długo stać w jednym miejscu i powoli godziłem się z myślą, że samotna wędrówka wzdłuż zatoki w tych warunkach to niezbyt mądry pomysł. W pewnym momencie z zadumy wyrwał mnie samochód, który podjechał z tyłu. Wysiadła z niego kobieta w średnim wieku i skierowała się w moją stronę. – Witaj. Jak długo planujesz u nas gościć? – zapytała prosto z mostu. – Jeszcze nie wiem. Może jeden, może trzy dni – odpowiedziałem zaskoczony. – To trzymaj, bo nie możemy patrzeć jak spacerujesz po okolicy w tych swoich szmaciakach – i z uśmiechem podała mi parę grubych, dwupalczastych rękawic z foczej skóry. – Jak będziesz wracał to możesz zostawić je na stacji. I odjechała. Jeszcze przez chwilę stałem w osłupieniu nie wierząc w to co przed chwilą się stało. I wtedy podjąłem decyzję. Nawet jeżeli Remy nie zabierze mnie na poszukiwania niedźwiedzi zostaję w Churchill na dłużej. Stawiłem się w biurze Remiego o umówionej godzinie. – I jak? – zapytałem z nadzieją. – Niestety nikt oprócz ciebie się nie znalazł, więc z „wycieczki” nici. Ale dostałem cynk, że w okolicy dog yard za miastem niedawno kręciły się jeszcze jakieś osobniki, więc i tak chciałem tam jechać. Jak chcesz się zabrać ze mną to wsiadaj. Nie zastanawiałem się ani chwili. Zapakowaliśmy do terenowego pickupa Remiego potrzebny sprzęt – karmę, lornetkę, strzelbę i zapasowe naboje i ruszyliśmy w drogę. – Podstawowa zasada – instruował mnie Remy – wysiadasz z samochodu tylko na mój znak. Muszę być ze strzelbą zawsze między tobą, a niedźwiedziem i musisz trzymać się blisko drzwi, żeby w razie czego wsiąść do środka. One wyglądają niepozornie, ale potrafią bardzo szybko biegać. Nie miałem wielkich oczekiwań. Jeżeli uda mi się zobaczyć niedźwiedzia, choćby jako odległy punkcik na zatoce, będę szczęśliwy – myślałem. Moje marzenie spełniło bardzo szybko. – O, jest! Widzisz go tam po prawej? Widzisz? To jest zły niedźwiedź. Bardzo zły niedźwiedź. Zobacz na zieloną kropkę na jego karku. To znaczy, że właśnie został wypuszczony z więzienia za zbytnie zbliżanie się do ludzi. Najwidoczniej niewiele się nauczył, bo znowu idzie do miasta. Tak, w Churchill istnieje coś takiego jak więzienie dla niedźwiedzi. Zdarza się, że niektóre osobniki zamiast ruszać na łowy na zatokę wolą wpaść na rozrywkę do miasta. Niektóre robią to z ciekawości, a niektóre wolą po prostu sięgnąć po świeże mięsko, które czeka na nich tuż obok. Co jakiś czas zdarza się sytuacja, w której atakują ludzi. Dlatego odpowiednie służby patrolują okolicę i odstraszają misie od miasta. W strategicznych punktach porozkładane są także pułapki, gdyby któryś z osobników przemkną się przez ludzką linię obrony. Misiek, który mimo wielu ostrzeżeń uparcie przychodzi do miasta zostaje wsadzony do paki. Standardowa kara wynosi pół roku. Po tym czasie niedźwiedź zostaje oznaczony zieloną kropą na karku i wypuszczony w odpowiednim miejscu. Jeżeli resocjalizacja nie daje rezultatów próba jest ponawiana, a misiek transportowany jest samolotem znacznie dalej od miasta. W skrajnych przypadkach, kiedy jakiś osobnik za wszelką cenę chcę żyć wśród ludzi, przenoszony jest do zoo, bo jego egzystencja na wolności jest bardzo niebezpieczna dla mieszkańców miasta. Miś recydywista sprawił, że czułem się spełniony. Widziałem w naturalnych warunkach niedźwiedzia polarnego! To było niesamowite przeżycie. Najlepsze miało jednak dopiero nadejść. – Dobra, jedziemy na dog yard – zakomenderował Remy. Dog yard to miejsce, w którym mieszkają psy zaprzęgowe. Nie ma tam żadnych zabudowań, ani ogrodzenia, jedynie umowny obszar gdzie czworonogi w przerwach od treningów spędzają czas ograniczone długością łańcuchów, mając jednak do dyspozycji naprawdę spory zasięg. To konkretne miejsce do którego zmierzaliśmy jest szczególne. Znajduje się daleko za miastem, ponieważ zwierzęta tu mieszkające to najczystszej krwi zaprzęgowe psy północy sprowadzone przez ich właściciela, Bryana, z odległych innuickich osad i nie ma obaw, że jakiś przypadkowy pies z miasta podejdzie się „pobawić” i zaburzy całą linię genetyczną. Żeby było jasne – maszerzy kochają swoje czworonogi bardziej niż własną rodzinę i spędzają z nimi bardzo dużo czasu. To, że pieski w przerwach od wypraw mieszkają w takich warunkach jest dla nich normą i biegając samotnie po okolicy narażałyby się na duże niebezpieczeństwo. Byliśmy już prawie na miejscu. – Wow wow wow wow! Patrz tam! – Remy z ekscytacją pokazał w dół na wielkiego niedźwiedzia, który kręcił się obok psów – ale mamy szczęście! To jest jeden z tych momentów, kiedy masz ochotę porzucić wszelkie środki bezpieczeństwa i biec, żeby czym prędzej uchwycić jakąś niesamowitą chwilę, bo przecież zaraz może ona zniknąć. My jednak spokojnie i powoli podjechaliśmy na odległość jakiś 5, 6 metrów od wielkiego samca upewniwszy się wcześniej, że jego uwaga całkowicie skupiona jest na jednym z psów. – Tam dalej jest jeszcze jeden, młody! – Remy miał oczy dookoła głowy. Podjechaliśmy do niego na odległość 3 metrów. Młodszy z niedźwiedzi nie był zainteresowany psami jak jego starszy towarzysz, ale nas też miał w dalekim poważaniu. Leżał spokojnie i obserwował. Jednak prawdziwe cuda wyprawiał duży samiec. To nie jest normalna rzecz, że dziki niedźwiedź polarny bawi się z psem. Remy, mimo iż był doświadczonym tropicielem, nie mógł wyjść z podziwu dla sceny, która rozgrywała się przed nami. Cały czas powtarzał tylko: „Dlaczego nie zabrałem swojego aparatu! Dlaczego nie zabrałem swojego aparatu? Dlaczego tego nie zrobiłem?” W międzyczasie tłumaczył mi, że od kilku lat, przez cały sezon, codziennie prowadzi grupy na obserwacje niedźwiedzi i czegoś takiego jeszcze nigdy nie widział. Mieliśmy nieprawdopodobne szczęście. Nie dość, że było dawno po sezonie, nie dość, że w okolicy są to prawdopodobnie ostatnie niedźwiedzie, to jeszcze trafiliśmy na coś takiego. W normalnych warunkach zdarza się, że niedźwiedzie atakują i zabijają czworonogi. A ci dwaj tutaj… Co ciekawe, żaden inny pies nie dopuścił do siebie samca tak blisko. Żadnym innym miś nie był też zainteresowany. Tak jakby tych dwóch łączyło coś więcej niż tylko przelotna znajomość. W pewnym momencie misiek w końcu zainteresował się jednym z samochodów, który w międzyczasie pojawił się obok nas. Przez chwilę zrobiło się groźnie kiedy zaczął się na niego wspinać, ale dźwięk klaksonu i szybka reakcja kierowcy skutecznie go zniechęciły. Zrobił sobie jeszcze dwuminutowy spacer, ale szybko wrócił do swojego przyjaciela. W końcu jednak położył się na plecach i zaczął przewracać się to na jeden, to na drugi bok. Aż po tej całej zabawie padł ze zmęczenia i zasnął. A my wróciliśmy do miasta. Przez następne dwie godziny dochodziłem do siebie po tym co się stało. W najskrytszych marzeniach nie wyobrażałem sobie, że będę przez godzinę, jak gdyby nigdy nic, z odległości kilku metrów, obserwował niedźwiedzia polarnego w tak bajkowej scenerii. „Teraz mogę umierać” – pomyślałem. Ale to nadal nie był koniec przygód tego dnia. W miasteczku funkcjonował katolicki kościół, więc postanowiłem wybrać się na wieczorne nabożeństwo. Zdziwiłem się, że w tak małej miejscowości msze odprawiane są codziennie, ale o wyznaczonej godzinie znalazłem się pod drzwiami świątyni. Były jednak zamknięte. W środku ciemno, a dookoła nikogo. Za to w budynku obok paliło się światło i wisiała tabliczka z rozpiską nabożeństw. Wszedłem na schody i zapukałem. Drzwi otworzył mi ksiądz w habicie. Popatrzył się na mnie i zanim zdążyłem się odezwać wypalił: – Dzień dobry! Po polsku! Zamurowało mnie. – Ale skąd ksiądz wiedział, że jestem Polakiem? – odpowiedziałem zmieszany. – Od razu zobaczyłem, że jakaś polska ta twoja gęba – odparł z uśmiechem. – Wchodź do środka. Biskup będzie odprawiał. „Biskup?” – pomyślałem. – „Dzisiejszego dnia nic już mnie chyba nie zdziwi.” A jednak… Po nabożeństwie, na którym byłem jedynym „wiernym”, okazało się, że biskup nazywa się Wiesław Krótki i też jest Polakiem. Jego diecezja jest terytorialnie największą na świecie, liczy 2 300 000 km² arktycznych ziem (7x pow. Polski), a zarazem niemal najmniejszą liczebnie – ma tylko nieco ponad 8000 wiernych. Będąc wiele tysięcy kilometrów od domu, na północy Kanady, nad Oceanem Arktycznym, w miasteczku odciętym od świata, w którym mieszka 900 osób, spotkałem dwóch Polaków, z których do tego jeden okazał się być eskimoskim biskupem! Szybko weszliśmy na przyjacielski rodzaj relacji. Obaj oblaci byli też dla mnie świetnym źródłem wiedzy o życiu w Churchill. A historie jakie misjonarze opowiadali mi w trakcie naszych wspólnych kolacji, z 25 lat życia na dalekiej północy wśród Innuitów, były zdumiewające. Nie często można z pierwszej ręki dowiedzieć się jak wygląda obecnie życie Eskimosów, jak do ich osad dociera cywilizacja i jak zmienia się ich patrzenie na świat. Rzeczą, która najbardziej mnie zaskoczyła i zasmuciła jednocześnie był fakt, że osobami, które najbardziej starają się zachować innuickie tradycje, spisywać ich legendy i wierzenia, notować przepisy, są właśnie misjonarze, a nie oni sami. Biskup opowiadał, że kiedy rusza z miejscowymi na polowanie jest jedyną osobą, która chce i potrafi zbudować prawdziwe igloo. Tubylcy wolą spać w namiocie, którego rozłożenie zajmuje im trzy minuty. Taki biskup… Tuż obok kościoła misjonarze założyli muzeum innuickie (Innuici nie lubią być nazywani „Eskimosi” bo to określenie znaczy „zjadacz surowego mięsa”). Gromadzą w nim wszelkie materiały, które uda im się przywieźć i udokumentować w trakcie swoich wypraw na północ oraz bezpłatnie wprowadzają turystów w świat ludów dalekiej północy. Cały ten dzień był dla mnie jak cudowna symfonia. A każda cudowna symfonia musi posiadać wbijające w fotel zakończenie. Późnym wieczorem udałem się jeszcze na spacer, żeby ochłonąć po tych wszystkich zdarzeniach. I mimo księżyca w pełni, spoglądając na skuty lodem Ocean Arktyczny, dojrzałem na niebie ją… Kiedy tylko otworzyłem oczy następnego dnia rano, gorączkowo zerwałem się z łóżka i rzuciłem się na leżący obok aparat wciskając przycisk „podgląd zdjęć”. – A jednak, to nie był sen… Newsweek > Styl Życia Gdzie kupisz najlepsze mięso i wędliny? Polecamy 10 miejsc w całej Polsce. Nie tylko na święta święta wielkanocne 24 marca 2016 16:05 | Aktualizacja 24 marca 2016 14:14 Mniej niż 1 min czytania Justyna Adamczyk Nowicki wędliny Święta za pasem, ale wciąż jest jeszcze czas na wielkanocne zakupy. W poszukiwaniu najlepszych produktów warto wybrać się na bazary i do lokalnych producentów. Żeby uniknąć niemiłych niespodzianek przy świątecznym stole, zajrzyjcie do sprawdzonych miejsc. Foto: Newsweek_redakcja_zrodlo Foto: Newsweek_redakcja_zrodlo Foto: Newsweek_redakcja_zrodlo Źródło: Newsweek_redakcja_zrodlo Justyna Adamczyk przeczytaj więcej moich tekstów święta wielkanocne Wielkanoc jedzenie zakupy bazar potrawy świąteczne potrawy regionalne Najpopularniejsze w kategorii Napisałam testament. Dla siebie i dla moich Sióstr Kobiet Odpowiedzialne piękno, zrównoważony design, świadomy wybór. Siedem kroków do zdrowszego środowiska według FDESIGN Najem w czasach koronawirusa. Jak wynająć mieszkanie, by nie dać się oszukać? Maciej Orłowski Chcesz kupić mieszkanie? Pamiętaj: umowa ważniejsza od równych ścian Maciej Orłowski Współczesny 20-latek zmieni zawód kilkukrotnie. Czego się uczyć, by nie wypaść z rynku? Emilia Stawikowska Podcasty „W wieku przedstarczym też można być głupkowatym” Awantura o kulturę „Wirus HIV jest ciągle obecny. O siebie się nie boję, bo mam partnera, odkąd skończyłem 20 lat” Codziennie coming out | 46:30 Mirka Makuchowska: Kaczyński jeździ po Polsce i sprawdza, czy na ataku na osoby LGBT można wygrać wybory Codziennie coming out | 41:44 Marta Lempart: Chcemy pełnych praw dla tęczowych rodzin. Równości małżeńskiej i możliwości adopcji dzieci Codziennie coming out Więcej

mięso z niedźwiedzia gdzie kupić